Recensie

Volgens recensisten laat Steven Spielberg ons verrassen in “Munich”.
Als de film 15 minuten oud is heeft de kijker het hele gijzelingsdrama in het olympisch dorp van München, 1972, gezien inclusief de fatale afloop.
Spielberg moet en zal in Munich laten zien hoe het in het olympisch dorp toeging, ook als het allang niet meer nodig is, ook als het op bespottelijke momenten gebeurt of uit een verhaaltechnisch onwaarschijnlijk perspectief. Het verhaal loopt: Als de jonge Mossad-agent Avner die, nog net geen vader geworden, de opdracht heeft geaccepteerd om elf Palestijnen te liquideren – oog om oog, tand om tand – ziet hij in gedachten af en toe beelden van het gijzeldrama voor zich, hoewel hij daar niet bij was en hoewel deze beelden nooit op het nieuws kunnen zijn geweest. En als hij na afloop van zijn opdracht terugkeert naar zijn gezin, ziet hij niet zijn eigen slachtoffers voor zich, maar nog altijd de Israëlische atleten in München. Het slot van de gijzeling valt in zijn hoofd, en dus in beeld, samen met de eerste keer dat hij weer met zijn vrouw vrijt. Zijn orgasme coïncideert (=samenvallen in ruimte of tijd) letterlijk met het doorzeven van de laatste atleet. Het hoogtepunt van Avner is het dieptepunt van de film, en de boodschap overduidelijk: wie zich met wraak inlaat, wordt er onvermijdelijk door aangetast.
Ik heb de film nog niet gezien maar de recensies prikkelen mij om de film zeker te gaan zien.